Stuyfssportverhalen

Marco Pantani. Uitvinder van de bandana (en tevens de enige renner op de hele wereld die dat rare hoofddoekje stond). Grootmeester van de ultieme snok. Een sluipwesp en een vlinder tegelijk. Bracht rock ‘n roll op de flanken van de cols. Een reuzendoder die aanviel als iedereen dacht dat hij moest lossen. Een verademing in een tijd dat alleen menselijke machines in het hooggebergte de dienst leken uit te maken. Totaal gebrek aan uitstraling maar daarom zo gelieft. Regelmatig balancerend langs peilloos diepe psychische krochten: hetgeen de kenmerk van de ware klimmer is.
Wat dat betreft had hij goede voorgangers. De carrières en levens van Charley Gaul, Gert-Jan Theunissen, Jiminez en Fuente, (om maar wat klimmers te noemen) is verplichte leskost voor aankomende psychiaters.
Terug naar Pantani. Die zijn plekje in de heldengalerij heeft ingenomen. En om daar te komen moet je jong sterven. Liefst zo tragisch mogelijk.
Wat dat betreft heeft Marco teleurgesteld. Maar de manier waarop hij uit het ondermaanse vertrok had beter gekund. Eerlijker. Eenzaam en verlaten doodgaan in een hotelkamer doen alleen verlopen jazzartiesten.
Klimmers behoren op de fiets de laatste adem uit te blazen. Tommie Simpson gaf het goede voorbeeld. Dat hij daarmee een eeuwigdurend monument boven op de Mont Ventoux kreeg was mooi meegenomen.
Pantani, vrijwel even oud geworden als de Verlosser uit Nazareth. Jezus en de Kleine Goddelijke Kale. De Prediker en de mystieke klimheilige. Beiden zijn verraden. Jezus had zijn Judas. Pantani Jean-Marie Leblanc.
Want het was de voorzitter van de Tour de France die het mes van de guillotine in de nek van Pantani  liet neerkomen. Leblanc was er als de kippen bij toen San Marco _ om een vermeend te hoog hemotocrietgehalte _ uit de ronde van Italië werd verwijderd en verordende meteen dat het klimfenomeen daarom niet welkom was in Le Grand Boucle. De ware rede was, dat Pantani, op dat moment, de enige grote bedreiging vormde voor Lance Armstrong. Want een overwinning van die Texaanse gladjakker opende voor de farizeeër Leblanc, de eindeloos uitgestrekte Amerikaanse commerciële markt. En dan nog… Wat kan mij het schelen dat Il Pirata wel eens een ‘Epootje’ tot zich nam. Voormalig beroepsrenner Leblanc verontwaardigd horen praten over doping! Alsof de vos de passie predikt…
Pantani, Hero, eneen mens met gebreken, zoals de man in de straat zijn gebreken heeft. Hij kon afzien dat je bang werd voor de lichamelijke gevolgen. Hij heeft geleden als de Heer op Golgotha.
Mijn onbegrepen Held is gestorven op 14 februari. Op Valentijnsdag, wat bij mij voortaan bekend zal staan als Pantanidag, begon hij aan zijn laatste klim. Klimmend, dansend en snokkend vertrok hij naar het grote wielerwalhalla. Of die bestaat weet ik niet, maar Pantani geloofde daar zeker in gezien zijn gekoketteer met de duivel.
Ciao Marco.