Daar is die weer met z’n ouwe meuk hoor ik jullie denken. Wat waar is. Maar de foto’s zijn té mooi om niet te publiceren, al was het alleen maar om de zeldzaamheid. Want opeens doken ze op bij een digitale ansichtkaartveiling waar op geboden is. En dan volgt de spanning als de enveloppe met de gescoorde foto’s in de brievenbus valt. Oké, het was een kleine rib uit het lijf maar het is het waard. Zoals de bijgevoegde ansichtkaart verstuurd door Thuur Vanderstuyft vanuit het Leipzig van 1909.
Dat Vanderstuyft bijgenaamd d’n IJzeren een kaart met afbeeldingen van himself verstuurd, is opmerkelijk. Enig narcisme kan d’n IJzeren niet ontzegd worden, wat hem vergeven is. Aardiger is dat de man er een boodschap op had gezet. Een kreet neergepend in hanenpoten met behulp van een kroontjespen gedoopt in een inktpot, en twee dagen voor de Internationaler Fruhlingspreis, een stayerskoers over honderd kilometer op de post is gedaan. En wie Vanderstuyft is daar heeft Stuyfssportverhalen tot vervelens toe over gepubliceerd. En voor de bezoeker die dat ontgaan is, nog een keer dan:
Thuur Vanderstuyft won tientallen grote stayerskoersen, verbrak wereldrecords en was in Vlaanderen ongekend populair. Maar roem is vergankelijk als de liefde van een hoer. Terwijl de ‘mof’ tussen 1914 en 1918 Vlaanderen én heel België in een ijzeren greep hield, reed Thuur Vanderstuyft zijn koersen in Duitsland: wat hem aan het thuisfront niet in dank afgenomen werd. In 1923 begon d’n IJzeren corrosie te vertonen en was het gedaan met zijn rennersloopbaan. In 1956, op drieënzeventigjarige leeftijd vervoegde Thuur Vanderstuyft zich bij z’n Schepper.
En voor ik het vergeet: wie de Internationaler Fruhlingspreis won? Juist, d’n IJzeren.
Bron onder meer Sportalbum der Radwelt, Jaargang 1908.
Geef een reactie