Stuyfssportverhalen

Lef, schurend tegen waanzinnigheid aan.  Het was het geld waarmee hij zijn leven in op het spel zette.  Met  ‘eeuwige roem’ als bonus.  Op die ene woensdagmiddag ergens in het september van 1909 raasde  Paul Guignard achter een gangmaakmotor en verbrak de magische grens van de honderd kilometer, afgelegd in een uur. Tientallen aanvallers waren vooraf gegaan. Om vervolgen te  sneuvelen op het veld van eer.

Guignard een klein, somber kijkend kereltje flikte het kunstje wel, en bracht de afstand in één uur naar 102 kilometer en zeshonderddrieëntwintig meter. Een levensgevaarlijke klus.  Op de Europese kerkhoven lagen inmiddels tientallen  doodgevallen stayers.  Guignard achter de derriere van gangmaker Hoffman, die zijn poulain ‘trok’ op een driecilindermotor. Het was dezelfde type motor dat in het vliegtuigje van  Bleriot zat, waarmee hij als eerste mens over Het Kanaal vloog. Honderdtwee kilometer afgelegd op een fietsje, een magisch getal, wat Franse sportbladen vilein deed opmerken dat Guignard sneller was dan de snelste Franse trein.

Paul Guignard, voor de Eerste Wereldoorlog regelmatig  actief op de als levensgevaarlijk bekend staande Duitse wielerbanen, waar de dood nooit ver weg was.  De man mocht daarbij niet klagen over succes, want verdiende meer dan een kwart miljoen Duitse Goudmarken. Geld is maar slijk. Belangrijker was het factor ‘geluk’.  Iets wat zijn gangmakers niet konden zeggen.

Vier van Guignard’s vaste gangmakers  verongelukte dodelijk tijdens het uitoefenen van hun beroep. Beelden van de horrorcrash, tijdens de Grote Prijs van Keulen gehouden in 1913,   gaf  bij Guignard tot op hoge leeftijd een kras op z’n ziel. Hoe hij, wereldkampioen van 1913, aan het vertrek stond van deze Grote Prijs van Keulen. Waar zijn gangmaker Gussie Lawson met zo’n negentig kilometer, een klapband krijgt. Gussie, ten val, en sleurt daarbij stayer Richard Scheuermann gezamenlijk mee de dood in.

Dat Paul Guignard, met die hoge snelheid de kluwen van vallende motoren en stervende mensen wist te ontwijken, valt tot op de dag van vandaag niet uit te leggen. In tegenstelling tot veel van zijn verongelukte collega’s stierf  Paul Guignard op negenentachtigjarige leeftijd tussen de witte lakens.

Bron onder meer: Album der Radwelt jaargangen 1905 tot en met 1914, La Vie au Grand Air jaargang 1909,