Stuyfssportverhalen

Alles klopte, want, perfectie tot in het détail. Shirts die leken ontworpen te zijn in haute couture studio’s. Strakke koersbroeken, tot tien centimeter boven de knie. Spierwitte sokjes, de enkel nét bedekkend. Donkerbruine, afgetrainde benen. Een oogopslag als een vlammenwerper. Rijdend op fietsjes, gespoten in geraffineerde kleurcombinaties, voorzien van verchroomde stukken. Met merknamen op de fietsbuis, die rechtstreeks uit de opera van Milaan leken te komen.
Italiaanse wielrenners, begin jaren zestig, filmsterren op de koersfiets. Hét voorbeeld van hele generaties rennertjes in de Lage Landen. Ook Franco Balmamion. Franco, in 1962, op eenentwintigjarige leeftijd de Giro d ‘ Italia gewonnen. Deed dat kunstje een jaar later nog eens over. Tijdens de Tour van 1963 maakte Franco zijn debuut. Met héél hoge verwachtingen. Want zeg nou zelf, een coureur met twee overwinningen in de Giro, daar kun je als gokker best een klein kapitaaltje opzetten. Ach gossie, die stumpers die dat deden…
Balmamion, kopman van de legendarische Carpanoploeg. Met aan zijn zijde de hondstrouwe knecht, én streekgenoot Germano Barale, een renner van vele oorlogsfronten. Of die Barale zijn kopman op de hoogte had gebracht van de gevaren die loerde op het parkoers van de derde etappe, Namen-Roubaix? Want dáár grijnsde de Hel van het Noorden, met open muil. Bij het betreden van het steneninferno was het dan ook meteen raak. Stront aan de knikker. Bloed aan de paal, of beter gezegd aan het hoofd van Balmamion. De renner, afkomstig uit Piemonte, liet héél even zijn concentratie zakken. Franco Balmamion, de jongen die Fausto Coppi moest doen vergeten, sloeg tegen de kasseien. Met zijn loodsmannetje Barale boven op hem. Het werd het begin van la Commedia Italiana.
Het aanblik van Franco was dan ook angstaanjagend. De Piemontees bewusteloos. Het bloed rijkelijk stromend langs het hoofd. Met een hysterische Barale naast hem. De laatste, heilig overtuigd dat Balmamion naar een betere wereld was vertrokken. Met de inhoud van zijn bidon probeerde Germano zijn meester bij te brengen. Ondertussen, hysterisch schreeuwend, ‘Spreek, Franco, spreek’. En de Tour? Die raasde door. Die hadden geen weet dat Franco Balmamion, door Tourarts Dumas, in de ambulance werd geschoven. Franco Balmamion, later nog vijf keer uitgekomen in een ronde van Frankrijk, waar hij nooit indruk maakte. Wat rest is die prachtige, maar helse foto van de kopman uit Piemonte. Franco Balmamion, met zijn negenenzeventig jaar is nog steeds onder ons. En Barale? Die vertrok in juli 2017, op drieëntachtig jarige leeftijd, uit dit ondermaanse.