De val duurde eindeloos. Langzaam schoof hij naar z’n levenseinde. En het diepe ravijn grijnsde tegemoet. Dat tijdens de laatste seconden van je aardse bestaan, je leven in een film voorbij gaat, is twijfelachtig. Wél dat hij schreeuwde van de angst.. Als je de dood in z’n smoel kijkt, komen primitieve angsten én reacties vrij. Op het moment dat zijn voorwiel over de ravijnrand schoof, trok hij instinctmatig de voeten uit de pedalen. Gottfried Weillenman, Zwitserse profrenner, in dienst van kopman Ferdinand Kubler, tijdens de Tour van 1950. Gottfried had tijdens de beklimming van de Aubisque, Kubler vakkundig over die beruchte col geholpen.
Klimmen in de Pyreneeën, áltijd zwaar labeur. Maar klein bier vergeleken met de afdalingen. Vooral in het begin van de jaren vijftig. Waar gedaald werd over, met steenslag bezaaide, slecht onderhouden ‘wegen’. Een soort geitenpad, die als een kras in het bergmassief was getrokken. Buitenkansjes voor renners met suïcidale trekjes. Ieder voor zich, en God voor ons allen. Laat je maar gaan, en blijf met je handen van de remgrepen af. Geluk is met de doldrieste. Maar niet voor Gottfried. Die sloeg in een van die haarspeldbochten onderuit. En schoof richting afgrond.
Renners, met een missie, die voelen geen pijn. Die zitten tjokvol adrenaline. Ook Gottfried Weillenmann, dertig jaar oud, en een gewezen Zwitsers kampioen. Om zijn kopman weer bij te staan sprong de brave Gottfried, duizelig, gebutst en geschaafd, op zijn fietsje. Dat de man als vierenzestigste, op slechts vier minuten achterstand op de winnaar over de streep kwam kan niet genoeg geroemd worden. Weillemann’s opofferingen waren niet voor niks. Ferdinand Kubler won deze Tour.
Dan is het acht november 2018. In een verpleeghuis in Lugano, Zwitserland, overlijdt, vredig in zijn slaap Gottfried Weillenman. Gottfried werd 98 jaar.
Bron: Miroir de Sprint jaargang 1950.
Geef een reactie