Stuyfssportverhalen

Een avonturier. Lid van de gestaalde kaders.  Strijder tegen onrecht. Organisator van stakingen. Maar óók profwielrenner. Een wonderlijke en onmogelijke combinatie. Albert Bourlon, communist, én coureur, als een vuurrode roos in een papensport als wielrennen bij uitstek. Of Bourlon, bij aanvang van het wielerseizoen zijn fiets door de lokale pastoor liet zegenen? Vast niet. Goddelijke instraling had de man niet nodig. Hij geloofde in de beginselen van Lenin. En in zijn eigen kunnen! Ook op 11 juni 1947. De veertiende etappe Carcassonne-Luchon, 253 kilometer met als obstakel de col Portet d’Aspet, een kuitenbreker van zestienhonderd meter.
Over de Heer gesproken. God, moet een ware wielerliefhebber zijn, want die zegende de greep van Albert.  De laatste smeerde hem namelijk direct na de start. Om zich acht uur later als eerste te melden in Luchon. Albert, 31 jaar, in zijn uppie over de Portet, harkte  die dag ook alle premies, want honderdduizend frank,  binnen. Geld afkomstig van  die door hem verachte, en verdomde bourgeoisie, vermomd als sponsors. Naar goed communistisch gebruik heeft hij de buit ongetwijfeld eerlijk verdeeld onder zijn ploeggenoten.
Die koersende rooie rakker eiste met zijn solo ook zijn plekje op in de Tourgeschiedenis. Het was de langste ontsnapping ooit. Voor Albert Bourlon waren inspanningen in de veertiende etappe  hoogstwaarschijnlijk een aardig uitstapje. Een vliegenpoepje op zijn avontuurlijke conduitestaat. Dat laatste had niks met De Koers te maken. Zijn grootste prestaties leverde de man afkomstig uit midden-Frankrijk tijdens de Tweede Wereldoorlog. Krijgsgevangen genomen, én  als actief lid van de Franse communistische partij, verdween  Albert in een Duits krijgsgevangenenkamp. Waar de poort sinister achter hem dichtsloeg.
De vrijen van geest laten zich niet dwingen.  Na vier mislukte pogingen ontsnapte Albert. Via Roemenië waar hij aan hardloopwedstrijden meedeed, kwam hij thuis.  Na zijn succesvolle seizoen 1947, werd Bourlon wegens zijn politieke opvattingen niet meer opgenomen in wat voor Tourploeg dan ook.
Uiteindelijk nam de onbetwiste held van de veertiende etappe  wraak op het kleingeestige, burgerlijke, Roomse establishment door op zesennegentigjarige leeftijd, en nog scherp van geest, zijn laatste adem uit te blazen. Als eerbetoon werd de wielerbaan in zijn thuisstad Bourges naar hem vernoemd.

Bron: Miroir Sprint jaargang 1947.