Stuyfssportverhalen

De Tour, editie 2013 is van start gegaan. In de eeuw dat deze koers bestaat is daar letterlijk alles over geschreven en gepubliceerd. Stuyfssportverhalen gaat ondanks dát  mee in de waan van het moment en probeert de niet betreden paden te bewandelen door aandacht te geven aan de onbekende Tourhelden, zoals Jules Buysse.

 Een zielige meewarige blik, gebeiteld in een treurig hoofd.  Die je schuw aankijkt als een bedelende Labrador om een hondenkoekje. Het begrip arbeidsvreugde is ver weg. Daar zat de fotograaf  van wielerploeg ‘Automoto’ mooi niet mee. Voor een promotiefoto ‘knipte’ hij  de camerasluiter gewoon af. 
Jules Buysse, had geen  fijn bestaan, want was profwielrenner, om de harde franken en meer niet. Diep in zijn hart had d’n  Sjuul liever in het staminee van Wondergem, zijn dorp, de dagen al pinten hijsend doorgebracht. Met vrienden ‘klappen’ over de mooie dorpsmeiden. In plaats daarvan was Jules samen met broer Lucien  aanwezig in de Tour van 1926.  Waar in de eerste etappe de borst en het rennerskruis nat gemaakt werden. Al was het alleen maar om het hondenweer. 
Op stapel staat Evian-Mulhausen een etappe over de monsterlijke afstand 373 kilometer, in ijskoude regen te rijden. Probeer daar maar eens vrolijk bij te blijven. Koersen over slechte wegen. Met kille gevoelloze handen zelf de lekke banden van je velg rukken en vervangen. Fietsen dwars  door het Juragebergte met als uitsmijter de klim van La Fancille, een pokkenpuist van dertienhonderd meter. Juultje, telg uit een Vlaams rennersgeslacht, net vijfentwintig jaar, een  simpelaar van het Vlaamse vlakkenland.
Nooit verder geweest dan de vlasakkers, beschikte over iets wat hij vermoedelijk in zijn meest woeste dromen kon vermoeden: de man kon dalen als een duivel. De Wondergemmer sloeg in de afzink van de La Fancille toe en sloeg op hol. Wat de meereizende journalist van Het Laatste Nieuws deed opschrijven dat Jules, ‘In een goede dag zat, en een edele verkondiger der Vlaamsche wilskracht’ was.
Op de finishstreep na veertien uur met ‘god en alleman’ aangeroepen te hebben. kon Jules zes minuten wachten op landgenoot Kamile van de Casteele, alvorens hij in de gele trui werd gehesen: die hij een dag later weer kwijt was. 
20 juni 1926 de dag dat  Jules Buysse zijn Nirvana beleefde, de vooravond van  een heldenstatus.  Wat allemaal niet door ging. Daar stak zijn broer Lucien een stokje voor door de Tour van dat jaar te winnen. De laatste blijft voor altijd in wielergeschiedenis beklijven. En mocht dat wapenfeit eventueel over het hoofd gezien worden: op het dorpsplein van Wondergem is Lucien met een standbeeld voor eeuwig in brons gevangen. En broertje Jules? Die moest het doen met die ene lullige publiciteitsfoto. Het leven van een profrenner kan wreed zijn.

Bron: Het Laatste Nieuws jaargang 1926.