Stuyfssportverhalen

Op een leeftijd ver voorbij de houdbaarheidsdatum, fiets je als wielrenner een wereldrecord achter de derny. Dan verwacht je wel dat je je plaatsje in de recordboeken kan innemen. Dat laatste kan Maas van Beek, 53 jaar, voorlopig vergeten. De UCI is nog bezig met onderzoek of het record conform de regels verreden is.
Hard fietsen achter een derny is het probleem niet. Voor Maas van Beek zit de kneep dat hij niet op een millimeter achter het spatbord durft te rijden. Doodsbang als hij is voor een valpartij. Veertig centimeter zit hij achter het brommertje te harken. Gelouwerde dernyspecialisten zakken snikkend van het lachen door de knieën al zij daar getuigen van zijn.
Maar het lachen is ze vergaan want ondanks Van Beeks angst voor een kukel verbeterde hij, op de Olympische wielerbaan van Moskou, het werelduurrecord achter een derny: dat op naam stond van profrenner Matthe Pronk. En dat wekte, volgens de inwoner van Barneveld, bij sommigen de nodige frustraties. Criticasters waren er als de kippen bij, om maar even een lokale uitdrukking te gebruiken, om Van Beeks record bij de UCI, de internationale wielerbond, ter discussie te stellen. Maar Maas van Beek weet wel wie dat zijn, waar het chagrijn zit. Van Beek gaat onthullen.
Koninkjes
‘Waarom sommigen afgunstig zijn op mijn record? Niet zo moeilijk hé. Mijn leeftijd van 53 jaar.’ Deze ‘opa’, zoals hij zich zelf noemt, reed wel het record van een Matthe Pronk, een jonge beroepsrenner, uit de boeken. ‘Met mijn record schijn ik bepaalde koninkjes van hun troon te hebben gestoten.’ Wie die ‘koninkjes’ dan zijn? ‘Niet Pronk, maar zijn gangmaker Joop Zijlaard én de organisator van Pronks recordrace, Harry Mater’, vertelt Van Beek.
Voordat Van Beek gaat onthullen, vertelt hij eerst hoe zijn opzienbarende race tot stand kwam, en wat voor logistieke en andere problemen opgelost moest voordat er ook maar één meter gereden was.
‘Omdat er in Nederland geen grote wielerbaan is moest ik uitwijken naar Moskou. Daar ligt een baan met een lengte van 333 meter. Voor die hele onderneming was ik meer dan vijfendertighonderd euro kwijt. Inclusief de kosten van drie Russische officials, een lid van de internationale wielerunie, de huur van de baan én de dopingcontrole.’ Geen kattenpis, maar daar kreeg Van Beek wel wat voor terug.
‘Die Russen waren geweldig’, roept hij enthousiast. ‘Samen met mijn gangmaker Van der Hoorn en mijn sponsor Klaas Balk, werden wij van het vliegveld opgehaald. We hoefden niet eens onze koffers te dragen. En die wielerbaan was een openbaring, zo groot.’
Maas van Beek heeft het over een ‘snelweg’, want gewend als hij is aan de kleine vaderlandse banen. Bij de training op zaterdag reed de Barnevelder al een gemiddelde van 69 kilometer. Volgens hem ging het allemaal heel gemakkelijk. Maar er was wel een probleem: Van Beek reed harder dan de derny aan kon.
Catacomben
‘Ze gingen niet harder dan 66 kilometer,’ roept hij licht onthutst. ‘Na lang zoeken vonden ze er eentje in de catacomben onder de baan die de tachtig haalde.’ Dat Van Beek zich zelf de recordboeken in reed, is inmiddels geschiedenis. Voor een renner ver over de houdbaarheidsdatum want 53 jaar, een meer dan geweldige prestatie. Dat vond Van Beek dus ook. Om de wereld kond van zijn prestatie te doen hield de verse recordhouder, bij thuiskomst, een persbijeenkomst. En daar liep hij tegen de feiten op. De UCI heeft zijn record nog niet erkend, en Van Beek weet wel wie daar achter zit.
‘Die bijeenkomst werd gehouden op het Velodrome van Sloten, waar een televisieploeg van SBS-6 bij was. Na mijn interview probeerde de aanwezige Mater en Zijlaard mijn prestaties te bagatelliseren. Ze begonnen direct mijn materiaal af te kraken. Volgens hen voldeed mijn fiets niet aan de UCI-normen. Nou, ik reed op dezelfde standaardfiets als toentertijd Pronk. Ik reed op crancken van 195 millimeter die gewoon in de winkel te verkrijgen zijn. Alles was conform het reglement verlopen. Ze probeerden mijn record echt in het diskrediet te krijgen. Ik verdenk ze er ook van dat ze hun grieven bij de UCI gedeponeerd hebben, want mijn prestatie is niet bijgeschreven op de recordlijst. De UCI is een onderzoek begonnen of het wel volgens de regels verlopen is. Weet je wat het is’, roept hij verongelijkt. ‘ Pronk moet in de boeken blijven. Het is één grote kliek.’
‘Dat is beslist niet waar,’ roept één van die ‘koninkjes’, Harry Mater, als hij met Van Beeks beschuldigingen geconfronteerd wordt.
‘Niks geen afgunst. Sterker, die man verdient alle lof. Ik heb diep respect voor Maas, dat je dat op zo’n leeftijd kunt doen. Ik was inderdaad op die persconferentie. Stom toevallig was ik in het Velodrome voor een of andere wielerhappening waarvoor ook Joop Zijlaard aanwezig was. Wij vielen met onze neus in die persconferentie. Aangezien ik de recordpoging van Matthe Pronk georganiseerd had, wist ik wat er allemaal voor kwam kijken. Wij hadden Maas gefeliciteerd met zijn record, maar vertelden ook dat het reglement heel streng is. Zo zag ik direct dat Maas’ fiets niet aan die bewuste eisen vol deed. Zijn zadel stond vóór het bracket wat verboden is. Hij reed met een dicht wiel, verboden, en hij trapte met véél te lange, en daardoor verboden cracks. Wij de UCI ingeseind? Nee hoor! Wij hebben internationaal jurylid Martin Bruin gebeld om de reglementen op te vragen. Ik heb op YouTube Van Beeks recordpoging gezien. En weet je wat mij opviel? Er was maar één officieel UCI-lid aanwezig. Toen Pronk dat record aanviel, moesten wij van de UCI acht officiële juryleden hebben. Voor de rest heb ik veel respect voor Van Beek. Hij verdient alle lof. Maar de regels moeten wel in acht gehouden worden.’
Mocht de UCI Van Beeks record niet erkennen, dan zint de Barnevelder op wraak.’Ik ga dat record meteen weer aanvallen. Waar dat gebeurt? Op de wielerbaan van Mexico-Stad. Die baan ligt heel hoog, zodat je minder luchtweerstand hebt. Als ik dat record haal trek ik een lange neus.’

Wordt ongetwijfeld vervolgd…!

Foto’s: bf-one.com