Tragiek, horror, lijkkoetsen, en duizenden mensen op de been. Met een grootse finale op het kerkhof. Zijn dood was er dan ook één om in te lijsten. Zo’n scenario dat smartlapzangers twinkelingen bezorgt. Ongetwijfeld had Charles Pequi het iets anders gewild. Maar Charley had helemaal niets te willen. Nee! Want hij had het zelf opgezocht. Charles Pequi, Parijzenaar, een leven vol treurigheid, gemixt met een flinke adrenalinescheut. Met de komst van de zware motor op de Parijse wielerbanen kon hij zijn lol op. Charley werd gangmaker. Pequi, avonturier, een cowboy, angstvrij, had in Frankrijk niets te zoeken. De man trok in het voorjaar van 1904 de voordeur achter zich terug. Zijn jonge vrouw en dochtertje belovend dat hij terugkwam met een rijk gevulde beurs. Charley vertrok, mét gangmaakmotor, richting Duitsland. Waar ze op de wielerbanen niet écht op hem zaten te wachten. Eigen volk eerst. Voor Charles Pequi restte de kruimels want de kleine wielerbanen. In het mindere, maar desolate en levensgevaarlijke circuit van b-stayers, pikte Charley een jonge renner op. Net als Charley was ook Willy Schmitter van god en gevaar los. Schmitter, leerling-apotheker, net twintig jaar, en Charley Pequi, zielsverwanten met de juiste chemie. Risico’s werden opzij gezet. Alleen ambitie telde. Binnen een paar maanden stond de winstteller op vijftien gewonnen koersen. Charley en Willy een jaar later gepromoveerd naar de hoogste klasse, en altijd garant voor aanvallen en ander spektakel.
Dan is het 18 september 1905, als de kraai, de handlanger van de Dood, op de schouders van Pequi neerstrijkt. Tijdens het Europees Kampioenschap gehouden in Leipzig hoort Charley, ondanks het gebulder van de motoren, een zachte, weemakende klap. Willy Schmitter, 21 jaar, was zojuist achter zijn rug dood gevallen.
Lijden en tragiek, altijd goed voor een kunstenaar. Niet voor een gangmaker. Twee maanden later kreeg Charles Pequi een telegram dat zijn vrouw was overleden. Charley, als Job op de mestvaalt, keert terug naar de Lichtstad én zijn dochtertje. Om dicht bij huis te zijn wordt Charley de gangmaker van stadsgenoot Paul Guignard.
Guignard, een klein opdondertje, belooft zijn gangmaker een gouden toekomst. De laatste moest daarvoor maar één ding doen: de gashandel open houden. Paultje, snode plannen, was geen bluffer. De Parijzenaren vertrekken naar het knotsgekke stayersland Duitsland. Op de ruim zestig wielerbanen voert Charley zijn renner in twee jaar naar meer dan vijfentwintig gewonnen koersen, waaronder het Europees kampioenschap. Meer dan 97.000 goudmark gaat richting Frankrijk.
Voor de ‘300 Kronen van Spandau’, een totaal uitverkochte stayerskoers gehouden op 9 juni 1907, waren Paul en Charley dé grote kanshebbers. Wat niet ging gebeuren.
Halfweg koers ontploft de achterband van Pequi’s motor. Guignard zeilt er wonderbaarlijk omheen. Charley, gevallen, probeert in doodsnood weg te kruipen. Te laat. De achteropkomende motor met gangmaker Amerigo, kachelt over zijn hoofd. Met zware hoofdwonden vertrekt Charles Pequi naar zijn Schepper. De kist met zijn gebutste lijf wordt onder gigantische belangstelling naar het treinstation van Spandau verreden. In Parijs wordt Charley naast zijn vrouw te ruste gelegd. Aan het graf zijn vierjarig dochtertje.
Foto 1: Charles Pequi met Paul Guignard. Foto 2: Charles Pequi met zijn dochtertje. Foto 3: Charles Pequi.
Bron: Jaargangen Radwelt 1904 tot en met 1907.
