Dat hij op bruiloften en partijen de polonaise aanvoerde, was zeer onwaarschijnlijk. Bij George Parent, treurig, zielig hoofd, scheen de zon nooit in het water. En het zag er aanvankelijk zo mooi uit. Amper twee jaar professional, wordt de Fransman in 1909 onverwacht wereldkampioen bij de stayers. Een titel met schriftelijke garantie voor vette contracten op de Duitse wielerbanen. En daar zat de kneep. In moffenland zaten ze nou net niet op Parent te wachten. George met zijn chagrijnige harses werd daar niet gepruimd. In de uitslagenlijsten van Radwelt jaargangen 1909, 1910 en 1911, Parents gloriejaren, kom je hem dan vrijwel niet tegen. Wél zijn Franse collega’s Darragon, Contenet, Miquel en Guignard.
Voor zure George dagelijks verkerend in een zelf gekozen deprimerend luguber wereldje vol gevaar, was het altijd maar de vraag of hij heelhuids de finish haalde. In 1909 stond te teller van doodgevallen stayers angstaanjagend hoog. Dan blijken die risico’s en opofferingen voor niks te zijn geweest. George, tjokvol rancune, ging een jaar later op wraakexpeditie: in 1910 wordt de Franse Somberman weer ’s werelds sterkste stayer. En dat was een wereldtitel om de poes van tante Loes, want stelde niets voor.
De mondiale race van 1910 was kwalitatief van een minder soort. Door een conflict met de internationale wielerbond werd dat kampioenschap door de toprenners geboycot. Voor George Parent de zoveelste domper. De eer kon hem gestolen worden. Het was vooral de pijn in zijn portemonnee. De lucratieve Duitse contracten bleven uit. Die waren voor Piet Dickentman: winnaar van het alternatieve kampioenschap met acht voormalige wereldkampioenen aan de start.
George Parent mocht dan geen dijenkletser zijn, de man behoorde evengoed tot de top vijf allersterkste stayers ooit. Om drie jaar achtereen wereldkampioen te worden in een periode dat er meer dan vijftig kanshebbers waren, is een prestatie die niet genoeg geroemd kan worden. Door geen renner geëvenaard. Georgie flikte het maar.
George Parent, op de Franse, Belgische en Nederlandse wielerbanen actief, trok in 1911 nog één keer op herhaling. Getergd tot in het merg van zijn afgetrainde botten, wordt de Fransman voor de derde keer de beste stayer ter wereld. Waarmee het meteen gedaan was met George Parent, want die kom je in de belangrijke uitslagen niet meer tegen. De Franse superkampioen komt nog één keer in de internationale belangstelling. Maar niet als sportheld.
George Parent, soldaat tijdens de Eerste Wereldoorlog, vocht in de loopgraven van Verdun in de meest vreselijke oorlog ooit. De voormalige champ, omringd door dood, kou, en ziektes, overleefde gasaanvallen, artilleriebeschietingen, het moordende vuur van mitrailleurs en aanvallen met de blanke bajonet. Drie weken voor het eind van de oorlog brak toch zijn levenstouwtje. George, de man met het trieste hoofd, gesloopt door kou en vocht, sterft in een Parijse veldhospitaal aan de gevolgen van Spaanse Griep. Georgie werd drieëndertig jaar.
Foto 1: Parent achter gangmaker Naso. Foto 2: George Parent voornamelijk koersend op de Franse wielerbanen.
Bron: Jaargangen Radwelt 1909 tot en met 1914.
Geef een reactie