Zijn geheime wapen? Benen met een lengte waar geen eind aan komt. Er lopen drie kickboksers rond die ooit het dubieuze genoegen hadden daar kennis mee te maken. Voor dat het trio dáár erg in had werden ze door die stelten knock out geschopt. Ging ineens het licht uit. Want even tevoren kwam één van die fameuze rechtse ‘highkicks’ van Hamza Rouki op de juiste plaats van bestemming aan.
Of Rouki medelijden met zijn tegenstanders had? Natuurlijk niet! Waanzinnige opluchting, dát is wat hij voelde. ‘Ringkoorts’ maakte plaats voor dat heerlijke gevoel van ontspanning en euforie dat het gevecht in zijn voordeel is beslist. Vechtlust en moed heeft de handelsstudent aan het ROC genoeg. Fysiek en techniek komt hij tekort.
Het is snel gegaan met het lichaam van Hamza Rouki, 20 jaar. In een jaar tijd groeide hij een tiental centimeters wat voor zijn beenlengte mooi meegenomen was. Maar zo’n groeispurt gaat wel ten koste van spierkracht.
‘Mijn spieren zijn nog slap. Ik doe heel veel aan krachttraining. Ook mijn slagkracht moet sterker worden. Mijn stoten zijn niet hard genoeg. Ik train nu veel op bokstechniek. Ook mis ik agressie. Voor een gevecht moet je jezelf boos maken maar dat lukt mij niet zo goed’ Voor de a-klasse wordt hij voorzichtig’ gebracht’. Trainer Mousid Akhamrane is zuinig op zijn talent. Dit jaar heeft hij maar vijf gevechten gehad, waarbij strak gekeken wordt dat Rouki niet té veel klappen krijgt. Om zo’n jongen in de hoogste categorie uit te laten komen is volgens Mousid bloedlink In de a-klasse krijgt hij geen ‘koekies’ als tegenstanders maar kerels gestaald in tientallen zware gevechten.
Hamza Rouki, die vijf jaar aan kickboksen doet, zit nog in het opleidingstraject. Gehard wordt hij wel in de trainingen waar hij tegen jongens staat als Fikri Tijarti, een professionele Thaibokser. De vechters van Mousid’s boksschool zijn gewild, geven altijd waar voor hun geld. De boksers uit de Balistraat worden overal gevraagd. Iedere organisator wil ze op het programma hebben. Als tegenprestatie verlangt de trainer ook ruimte voor zijn jonge aankomende talenten.
Ook voor Hamza Rouki, die, uitkomende in de b-klasse, vierentwintig gevechten op zijn conduitestaat heeft staan, waarvan zeven verloren en drie onbeslist. Rouki, 1.87 meter lang en zeventig kilo aan spieren en botten voelt zich een topsporter en geen vechter. ‘Niet alleen mijn opleiding aan het ROC is belangrijk maar ook de boksschool. Ik train iedere dag. Als je tien jaar de kickboksschool doorlopen heb sta je sterker in de maatschappij. Je leert hier veel discipline. Dan laat je je echt niet meer gek maken door andere’.
Alleen halfgare ouders vinden het niet erg dat hun zoon klappen krijgt maar als je van je kind houd vind je dat vreselijk. Ook de ouders van Rouki hadden moeite met de kickboksaspiraties van hun zoon. Vader en moeder Rouki stonden in het begin niet te springen van enthousiasme. Maar na een gesprek met Mousid Akhamrane zijn ze helemaal ‘om’. ‘Mijn ouders hebben geen sportachtergrond’ verteld Hamza, vlak na een training. ‘Geen ouder vindt het leuk om te zien dat hun kind klappen krijgt. Voor die mensen was het gewoon vechten. Maar ze wisten niet dat bij het kickboksen veel regels gehanteerd wordt. Wat dat betreft lopen voetballers meer blessures op. Ze zien ook dat ik veel train, dat ik thuis veel rustiger en gedisciplineerder geworden ben. Als ik nu een partij vecht gaat mijn vader altijd mee’.
Voor zijn laatste partij hoeftde vader Rouki de buurt niet uit. Afgelopen juni vond in sporthal Zeeburg een groot vechtgala plaats. Aardige bijkomstigheid was dat het kickboksfeest georganiseerd werd door de jongens zelf die de buurt willen laten zien waar ze mee bezig zijn. Volgens Mousid Akhamrane was het een project om de jongens te leren om iets te organiseren waarbij Akhamrane de hoofdlijnen uitzette. Voor Hamza Rouki was het een memorabele avond. Niet alleen vocht hij in één van de hoofdpartijen, staat voor het eerst in zijn carrière prijkt zijn foto op de reclameposters, maar komt ook de complete familie kijken. ‘Mijn moeder en zusjes hadden mij nooit in de ring in actie gezien. Omdat het gala in de buurt was waren ze allemaal komen kijken. Vooral mijn zusjes maken zich behoorlijk zenuwachtig. Ze waren bang dat ik klappen ging krijgen. Natuurlijk kreeg ik die maar ik wist ook heel zeker dat ik die partij ging winnen.’ Hamza’s tegenstander was Glenn Groen een ras-amsterdammer en een taaie vechter. En voor hem sond nog een kleine rekening open. Zijn laatste gevecht verloor hij tegen Hamza Rouki. Tegen Groen vocht Hamza ‘achteruit’, want defensief, maar bleef daarbij goed kijken en loeren op zijn kans. Die kwam en met een bloedende snee in zijn wenkbrauw moest Glenn het gevecht staken.
‘Groen is een dapper tegenstander en een goede vechter,’ prijst Rouki zijn tegenstander de hemel in. ‘Maar ik was niet bang voor hem. Het was een hard gevecht. Die jongen was gebrand op een revanche. Ik ging winnen,’ vertelt Rouki met een blik die geen tegenspraak duldt.
Geplaatst: Mug, Juni 2008. Foto: Hilco Koke
Geef een reactie