Stuyfssportverhalen

Bloed, tranen, gevoel voor drama,  beetje sportverdwazing en de aanwezigheid van de pers. Meer heb je niet  nodig om een held te worden.  Want neem een duik in het prikkeldraad en je bent een internationale hero. Johnny Hoogerland heeft die status bereikt.  Of hij met zijn inmiddels legendarische kukel een standbeeld krijgt…
Wat dat betreft was Jef Demuysere een trendsetter, maar daar over straks meer. Jef Demuysere dus.  Met zo’n naam moet je wél wielrenner worden, want daar doemen beelden op van frietkotten, staminees, trappistenbier op vat, vlasakkers, kasseiwegen en de kermiskoers.  Jef, geboren en getogen in de Vlaamse Westhoek, profrenner in de jaren dertig, vermeed de rondjes om de schiettent en draaimolen. Jef verdiende zijn geld in Frankrijk en Italië, waar hij Vlaamse geschiedenis schreef. In de eindrangschikking van Tour 1929 werd de inwoner van Wervik derde. Twee jaar later nog een keer tweede. Scheerde als eerste de top van de Tourmalet. In de Giro d’Italia van 1931 en 1933 klopte  Demuysere, vierkante kop, argwanende blik, flink op de poorten van het Nirvana.
 Jammer voor Jef, maar met een tweede en derde plaats bleef die dicht. Aardig voor de statistici: Demuysere was dan wel weer de eerste Belg die het roze leiderstricot, voor het eerst ingevoerd in 1931, greep. Goddank voor Jef was daar nog Bordeaux-Parijs 1929. Deze monsterklassieker, met motorgangmaking over meer dan vijfhonderd kilometer, zorgde ervoor dat d’n Jef  niet als schlemiel de wielergeschiedenis is ingegleden.
De vooroorlogse Bordeaux-Parijs was wat publieke belangstelling betrof te vergelijken met de hedendaagse Tourhysterie. Vlaamse, Franse kranten en sportmagazines werden in topoplages verkocht. Acquisiteurs deden goede zaken. Paginagrote advertenties van Ovomaltine, die beweerde dat de coureurs op dat chocoladedrankje koersten, wat natuurlijk niet zo was. Rechtstreekse uitzendingen op de radio. Sportredacties maakten overuren. In de extra edities die niet aan te slepen waren solliciteerde Jef Demuysere naar eeuwige roem. Een apocalyptische valpartij was daarbij onontbeerlijk. In de buurt van Dourdan kregen de toeschouwers én pers het spektakel waar ze stiekem op gehoopt hadden. Samen met zijn gangmakers maakte de Westvlaming een behoorlijke val. Zwaar gehavend en krimpend van de pijn gaat Demuysere in de achtervolging, pakte de kopgroep terug om op de streep uiteindelijk derde te worden. Jef met zijn bebloede kop op de sportpagina’s: een held was geboren.
Dat is nou zo aardig aan Vlaanderen, want die weten hun helden op waarde in te schatten. Opdat we nooit mogen vergeten, van dat soort kreten dus, werd in 2008 precies honderd jaar na zijn geboorte in Wervik, een  standbeeld van Demuysere onthuld. Kunstenaar Willy Calis liet in brons een bloedende Jef Demuysere voor eeuwig jong zijn.
Of Johnny Hoogland, afkomstig uit het strak calvinistische Yerseke, met zijn gehavende roomblanke billen ook in brons wordt afgegoten is hoogst twijfelachtig.

Foto 1: De Tour van 1931. Boven op de Tourmalet Jef  Demuysere.
Foto 2: Paginagrote advertenties.
Foto 3: Op de hoek van de Geluwestraat-Ommegangstraat in Wervike is Jef mét bloedende kop,  in brons gevangen.
Bron: Sport-Revue jaargang 1932, Les Miroir Illustres jaargang 1932, de site van de gemeente Wervik.