Stuyfssportverhalen

Je moet wel volslagen blind zijn om het niet te zien want het is prachtig geworden:  na de renovatie van het Olympisch Stadion kom je superlatieven te kort. Van een bouwval is het  verworden tot een bruisend sporthistorische arena dat niet meer uit Amsterdam weg te denken valt.
Maar toch… toch blijft het een verkracht, geamputeerd én verminkt monument! Want waar eens de wielerbaan  lag gaapt nu een holle leegte. Voor de wielerliefhebber blijft dat schrijnen, pijn doen. Dat de finish van de Giro, aanstaande zaterdag,  vlak voor de poorten van het Stadion plaats vindt is een schrale troost.
Mocht een Italiaanse coureur het roze tricot ‘pakken’ dan volgen er ongetwijfeld emotionele, Latijnse taferelen. Niks nieuws dus! Tweeëntachtig jaar geleden gebeurde dat ook!
Tijdens de Spelen van 1928, op een gloednieuwe pas geopende baan, grepen Italiaanse renners ‘van den staat van Mussolini’, zoals sportjournalist Leo Lauwer dat schreef, ‘Den overwinning in de Course Poursuite over den afstand van 4 km, waarbij de Engelschen en Hollanders werden geklopt. Er heerschte vreugde,’ zo leutert Lauwer door, ‘In het macaroni-kamp. Dat ziet men aan de bijgaande illustratie waarbij den manager van het Italiaanschen team den captain van de ploeg in triumf ronddraagt.’
Volgens Lauwer spraken ook wij, Hollanders, een woordje mee. ‘Twee stoeren knapen van het stalen ros hadden daarvoor gezorgd. Leene (links) en Van Dijk wonnen de tandem-race. In het midden trainer Piet Aandewiel’.
De laatste is een Amsterdamse wielerpionier. In de jaren dertig begon Aandewiel op de Admiraal de Ruijterweg een racefietsenzaak die anno nu, bestiert wordt door zijn kleinzoon.

Bron: Sport in Beeld, nummer 35, 10 augustus 1928.