Stuyfssportverhalen

Wereldwijd loopt de populariteit voor het  amateurboksen terug. Volgens de Internationale Boksbond allemaal de schuld van de dikke hoofdkap die de bokser moet beschermen tegen blessures of nog erger.  Want het publiek wil de bokser in zijn gezicht kunnen kijken,  zien waar de stoten aan komen, kijken of er angst dan wel moed uit zijn ogen spat. In een poging het tij te keren, besloot de internationale bond de kap af te schaffen. De Final Four, een bokstoernooi gehouden in Purmerend, had de wereldprimeur waarbij halfzwaargewicht Danny Smit absolute boksgeschiedenis schreef.
Razend was hij! Het liefst had hij de complete jury én de scheidsrechter een ‘linkse hoek’ willen verkopen. Voormalig bokser Peter Zwezerijnen (foto: links), honderddertig partijen gevochten en nu coach, voelde zich bestolen. Gelijk had hij. Een visueel gehandicapte kon zien dat Zwezerijnens pupil,  Scot Duncan, met een straatlengte voorsprong de partij tegen Robert van Nimwegen op zak had.
Maar zowel Zwezerijnen als Duncan maakte een kapitale fout. Want hoe luidt die ene ongeschreven boksregel ook alweer? Is dat niet dat als je tegenstander een lokale favoriet is, je deze voor minstens tien minuten  tegen het canvas moet rammen? ‘Puntendrukker’ Duncan vergat dat: een dure fout. Hoewel Purmerender Van Nimwegen een straatlengte achterstond, werd hij door scheidsrechter Cen Dunbar tot overwinnaar uitgeroepen.
Geschoren torso’s
Tot ongenoegen van een kolkende afgeladen zaal. En dat was pas de eerste partij, dat belooft nog wat, én het publiek gaat er nog maar even goed voor zitten. En de boksers? Die hebben er duidelijk zin. Met  afgetrainde, geschoren torso’s wordt  met een opvallende  gretigheid de ring ingeklommen. Voor het eerst in  lange tijden kunnen ze hun vuistkunsten weer vertonen voor een groot publiek.
Dat laatste waren de organisatoren niet meer gewend. Na jarenlang amateurwedstrijden te hebben gehouden in achteraf zaaltjes, voor een handjevol liefhebbers, waren pers én  toeschouwers  massaal komen opdagen voor de Final Four, waar veertien boksers om de hoofdprijs vochten. Aan entertainment is ook gedacht. Voor een verbijsterd publiek van geharde mannen klimt Peter-Jan Rens met zijn gitaar de ring in. De Grote Mijnheer Kaktus show kan beginnen.
Barre, donkere winter
Als eindelijk ringspeaker Jakhals Erik, bekend van DWDD, de partijen aankondigt,  staat elders  in het gebouw halfzwaargewicht Danny Smit (foto: rechts) te sparren met trainer  Raymond Joval.  Smit heeft er zin in. Na een lange, barre, donkere winter van trainen in de sportschool van Bert Kops staat de Amsterdammer op de poort van het beroepsboksen te kloppen.
Met ritmische dreunen slaat Smit op de handschoenen van de voormalige wereldkampioen. De bloedvaten staan wagenwijd open, de hartslag is ver boven de honderd en zweetdruppels vallen op de vloer.
‘Gevaarlijk zonder kap?’, echoot  hij tussen een serie schijnstoten door. ‘Ik ken mijn grenzen, ben nooit knock-out geweest en heb dertig gevechten gedaan. Samen met  Joval heb ik mij heel goed voorbereid. Maar welke sport is niet gevaarlijk? Kijk naar wat er met die rodelaar op de Spelen gebeurd is. Ik heb veel ervaring, ben vlug en sterk, heb een snelle linkse die ik goed weet te plaatsen’. Maar Smit  heeft óók zijn twijfels om zonder kap te vechten.  ‘Ik ben wel bang om voor een blessure aan mijn gezicht’, fluistert hij bezweet: wat een profetische uitspraak zal blijken te zijn.
Ophoesten
Danny Smit, 24 jaar, een geblokte Amsterdammer, houdt duidelijk van het gevecht, is gretig, staat als het even kan iedere dag in de ring, en heeft de droom om ooit K-1 vechter te worden, op wereldkampioen zwaargewicht na, het hoogste echelon in de vechtsporten.
‘Om prof te worden moet er geld zijn’, verklapt verzorgster Ilona Lenten. ‘Vijftienhonderd euro kost een gevecht. Zeshonderd voor Danny, evenveel voor de tegenstander en de rest gaat naar de bond’. Een bedrag dat in het betaalde voetbal verdiend wordt door de ballenjongen, maar dat Smit  niet kan ophoesten.
De warming-up zit erop. Smit, op een stoel, wordt door de voormalige wereldkampioen geestelijk voorbereid voor het gevecht. ‘Haleluja’ Joval fluistert geheimzinnige woordjes in Smits oor, smeert zijn gezicht in met vaseline en duwt het bitje in zijn mond. Danny Smit, sportinstructeur in de Baarsjes, staat er nu alleen voor, moet het nu zelf zien te rooien.
Een van de aardige bijzaken van het boksen is dat de pugilist van dienst zijn eigen muziek mag uitkiezen waarmee hij aangekondigd wordt.
Hollywoodmuziek
Wat muziekkeuze betreft had Smit op punten gewonnen.  Met bombastische Hollywoodmuziek komt de Amsterdammer ‘op’, klimt de ring in en het gevecht kan beginnen. Helpers weg, eerste ronde! Voor Smit dé kans om uit de betrekkelijke anonimiteit te komen. Het gaat een proeve van bekwaamheid worden om die felbegeerde profstatus te krijgen, katalysator hiervoor is tegenstander Andaman Daku, notabene een vriend van Smit.
Kopstoten
Kijkend, loerend achter zijn hoog gesloten dekking, wordt tegenstander  Daku bestookt, die niet van plan is zich af te laten slachten.  De eerste minuut worden  gekenmerkt door  bezwete lijven, trillende spieren, harde klappen  en koppen die tegen elkaar slaan. En na een minuut is  het opeens over!
Van de wenkbrauw van Smit druipt  traag een druppel bloed. Op medisch advies wordt het gevecht beëindigd. Een nachtmerrie voor een jonge aankomende bokser! Maandenlange training was voor niks, weg profcontact. Het leven voor een amateurbokser is hard en wreed. ‘Ik kreeg twee kopstoten’, vertelt Smit, eenzaam, en troosteloos  zittend in een groot trainingslokaal. ‘Ik had gemakkelijk door kunnen vechten want ik had er geen last van.’
Supporters komen af en aan kloppen hem zwijgend op de schouders. ‘Kut hé’, roept zijn trainer. Na minutenlang zwijgend voor zich uit gestaard te hebben, reageert Smit. ‘Maar de muziek was goed hè?’
Geplaats in Mug Mei 2010. Foto’s Hilco Koke

Als jullie nog niet op mijn boek “Flirt met de Dood’gestemd hebben…tot 21 april is dat mogelijk! http://nicoscheepmakerbeker.nl/index.php?module=boeken&s=lijst#WIELRENNEN