Zijn specialiteit is de losse knie richting het hoofd, maar een lowkick naar het dijbeen van de tegenstander gaat net zo gemakkelijk af. Kickbokser, ambulant jongerenwerker en student cultureel maatschappelijke vorming, Mohammed Ajuau, verdeeld zijn tijd tussen de ring, studieboeken en de straten van Osdorp.
Het moet de kracht van Hem zijn geweest, anders kan hij het ook niet verklaren. Om tijdens de ramadan, in een bloed heet Thailand, bij een slopend wereldkampioenschap, waar 43 landen aan mee deden, derde te worden, daar moeten wel boven natuurlijke zaken mee gemoeid zijn. Zelf houdt Mohammed Ajuau, (25) het ook op de hand God’s die hem vorig jaar naar het brons leidde.
Tijdens dat toernooi kende hij verleidingen genoeg om overdag voedsel tot zich te nemen: dat begon al met het ontbijt waar die andere Marokkaanse jongens zich vol zaten te stouwen. Maar die waren afkomstig uit het moederland en stonden onder grote druk want de carrière en toekomst konden van die wedstrijden wel eens van af hangen. Niet voor jongens uit Amsterdam, die waren er voor de lol en gezelligheid en konden zich de luxe veroorloven om zich aan de geboden te houden. Waarom een geboren en getogen Amsterdammer als Ajuau onder de Marokkaanse vlag vocht was een puur economische kwestie.
,,Ik ben voor Marokko uitgekomen omdat de Nederlandse bond niets te bieden heeft. Als ik voor Nederland uitkom moet ik alles zelf betalen, ik ben student en heb het niet breed. De Marokkaanse bond neemt alle kosten voor hun rekening. We krijgen een trainingspak, zakgeld en de hotels worden betaald.’’ Marokko heeft, volgens Ajuau, altijd een sterk kickboksteam, wat niet zo moeilijk is. Het reservoir van de Europese boksscholen is onuitputtelijk. En, om een jongen als Ajuau, met veertig gevechten waaronder een Nederlandse titel én wereldtitel, in je ploeg te hebben is altijd handig. Maar met Ajuau, 63 kilo licht en zachte oogopslag, haal je geen knock-outspecialist binnen. Hij noemt zich zelf een puntenmaker. Hoe die dat flikt?
,,Ik ben gek op de losse knieën. Die geef ik naar het hoofd, maar ook mijn low kick op de dijen van de tegenstander zijn geweldig. Dat is een heel pijnlijke kwestie. Dat leid ik eerst in met twee stoten op het hoofd en dan de low kick er over heen. Bij mijn laatste partij ging de tegenstander knock out. Dan betrap ik mij er zelf op dat ik medelijden met zo een jongen heb. Het is toch ook maar een mens.’’ Dat laatste gevecht speelde zich af in Friesland waar het bijna gemoedelijk aan toe ging. Moet je volgens Ajuau eens in Frankrijk komen. Twee keer zo hard moet hij daar slaan, want de tegenstand bestaat uit twee man: de bokser én de scheidsrechter. Franse ‘scheids’zijn namelijk een beetje chauvinistisch en die willen wel eens een handje toe steken. Letterlijk!
,,Het komt tijdens gevechten vaak voor dat je door de scheidsrechter geslagen wordt. Zogenaamd per ongeluk, maar ondertussen. Ook werd ik een keer bij acht tellen uitgeteld. Als buitenlander wordt je daar regelmatig door de scheidsrechter en jury bestolen.’’ Mohammed Ajuau is niet alleen verdienstelijk met vuist en voet maar ook verbaal. Als ambulant jongeren werker trekt hij, samen met een paar andere, een paar keer per week de straten van Osdorp in op zoek naar overlast gevende jongeren. ,,Het is heel moeilijk om in zo een doelgroep te komen. Dat doen we stap voor stap, door ze ondermeer, een enkele keer, mee te nemen naar leuke uitjes zoals paintbal of karten, bij dat soort gelegenheden zie je precies wie de leiders en wie de meelopers zijn. We gaan dan met ze praten, eventueel helpen met school of huiswerk. Samen met het wijkteam evalueren wij die gesprekken. Ik probeer die jongens in de goede richting te duwen en haal ze voorzichtig over om eens bij mij in de sportschool te komen. Voor die jongens is die stap meestal te hoog. Van thuis uit wordt dat niet gestimuleerd, en dat is wel nadelig voor zo een kind. Nee, mijn vader ging ook nooit mee. Die mensen wist niet beter, en hij had met zijn acht kinderen wel wat anders te doen. Maar ik was helemaal gek van de sport en ging zelf wel.’’
Het afgelopen jaar was voor Mohammed Ajoua lang en slopend. Zijn lijf en geest waren dood moe. De twee maanden rust die hij zich zelf voor geschreven heeft lopen op het eind. Afgelopen week heeft hij de trainingen weer hervat. ,,Ik ga nog drie jaar door, achtentwintig vind ik een mooie leeftijd om mee te stoppen. Je kunt van kickboksen niet rijk worden. Je moet dan prioriteiten stellen.’’
De verslaggever heeft alles uit Mohammed Ajoua gepeuterd, slaat zijn notitieblok dicht, als blijkt dat de kickbokser zelf nog een vraag heeft. ,,Moet je niet vragen of ik geïntegreerd ben? Dat willen ze toch altijd weten? Ik ben geboren in deze stad en houd van Amsterdam. Ook heb ik al vijf jaar een relatie met een Hollands meisje, geloof me, dan leer je van zelf wel om Nederlander te zijn.’’
geplaatst: Amsterdams Stadsblad
Geef een reactie