Het werelduurrecord achter de zware motor. Wat meer een kwestie van lef dan atletisch vermogen was. Dat laatste ging niet hélemaal op voor Leon Vanderstuyft. De man werd in 1922 wereldkampioen bij de profstayers.
Vanderstuyft, tijdens de Eerste Wereldoorlog asielzoeker in ons land, waar hij niet zijn hand ophield. Als beroepsstayer verdiende Leon zijn guldens. Ook op de Amsterdamse wielerbaan Zeeburg. Tijdens de zomer van 1915 was hij het middelpunt van een rel. Vanderstuyft, gecontracteerd voor een koers met twee renners, en gehouden over drie manches. Tegenstander Jan van Gendt, die bonje kreeg met de Vlaming. Tijdens het passeren, op volle snelheid sneed Van Gendt Leon, wat een potentiële moordaanslag was.
Vanderstuyft valt, en schuift meters over het Zeeburgse hout. Wat bij Leon’s gangmaker de stoppen deed doorslaan. Op zijn zware Brennabormotor gaat hij achter Van Gendt aan, en probeert deze tot twee keer toe aan te rijden. Terwijl het publiek nog fijn zat na te sidderen, agenten en juryleden de dolgedraaide gangmaker in bedwang hielden, zat de aanwezige journalist van De Telegraaf ijverig te noteren.
Volgens de allerbeste Telegraafmores, gaf de krant een dag later de buitenlander de schuld. ‘De Belgische sinjeur, die blijkbaar de gastvrijheid, welke hij hier geniet, niet naar waarde weet te schatten. Om van het publiek maar niet te spreken.’
Dertien jaar later, in 1928 zal Vanderstuyft dat incident vast vergeten zijn. De man, opdat moment de vier kruisjes bijna aantikkend, was niet van plan zijn carrière geruisloos af te sluiten. En dat kon maar op één manier: het werelduurrecord achter de gangmaakmotor. Een dubieus record waarvoor in 1902 Tom Linton de aftrap gaf. Tom, gegangmaakt door Marius Thé, liet na een uur de kilometerteller op 68.410 meter staan. Een jaar later verbroken door Paul Dangla, die de afstand van 71.660 meter achter zijn naam mocht noteren. Waarmee de bloedhonden uit hun kennels los braken.
De snelheidsobsessie nam een aanvang. Tussen 1903 en 1928 werd het record meer dan vijfentwintig keer verbroken. Tot die ene opmerkelijke dag op 29 september 1928. Een dag waarop Leon vanderstuyft orde op zaken ging stellen.
Op het Autodrome van Montihéry gelegen bij Parijs, achter de kont van gangmaker Lehmann, raasde Leon naar het duizelingwekkende snelheid van 122.771 meter. Een snelheid waarbij de nodige lef aan te pas kwam. Op een monsterachtig zware versnelling, op luttele centimeters achter een motor die nou niet bekend stond om z’n veiligheid, én met dergelijke snelheden. Slecht een lullig scherp kiezelsteentje was nodig… Enfin, wil je eeuwige roem behalen moet je iets over hebben. Leon Vanderstuyft had dat. Zijn record staat nog steeds in de boeken.
Bron: Illustrierter Radrenn-Sport, jaargang 1928, Revue der Sporten jaargang 1915.
Geef een reactie