De macht van reclame is de herhaling. Wat dát betreft had hij zijn huiswerk goed gemaakt. Gerrie Hulsing, zakenman in ruste, heeft een ‘heilig doel’. Volgens hem is dit land rijp voor een wielermuseum. Een museum door hém geïnitieerd. Op facebook voert hij, hiervoor, inmiddels zeven jaar, een campagne waar reclamemakers goedkeurend bij stonden te knikken. Waarbij alles uit de kast werd getrokken. Zo noemde Hulsing zijn project Stichting Nationaal Wielersportmuseum. Resultaat, meer dan honderd koersfietsen, en talloze historische wielerparafernalia, geschonken, door argeloze schenkers. Waaronder ook de erven van de vroegere wereldkampioen Henk Faanhof. De laatste gaven, in goed vertrouwen de oorkonde behorende bij de wereldtitel 1947, gewonnen door hun vader. Om het financiële plaatje rond te krijgen schreef Hulsing een ‘grote loterij’ uit, met, volgens hem, fantastische prijzen.
Op facebook hield de Zaankanter, meer dan een jaar vol, dat voor zijn toekomstige museum een locatie was gevonden namelijk in de Rijp. Wat onmogelijk was, want daar zat een bestemmingsplan op. Voor de toekomstige museumdirecteur geen bezwaar, om even gemakkelijk, virtueel uit te wijken naar de gemeente Oostzaan.
Afgeblazen
In die Zaanse gemeente kwam volgens hem, de definitieve vestiging van zijn museum. Op facebook, – wéér dat facebook, – liet hij via tekeningen, gemaakt door een architect, zien hoe dat museum er uit kwam te zien. Dat zijn loterij, waarbij maar een fractie van de beoogde loten waren verkocht, werd afgeblazen was ter kennisgeving.
Na het, door Hulsing met veel tromgeroffel aangekondigde museum, ‘locatie Oostzaan’, er na anderhalf jaar, nóg stééds niet was, wekte argwaan. Het waren Jan Zomer, publicist van onder meer het jaarlijkse Wielerexpress, en Hans Middelveld, beheerder van een klein privémuseum, die aan de bel trokken. Met aantoonbare feiten wist het duo aan te tonen dat van Hulsings verhaal, én zijn plannen niets klopte. Wat het begin werd van een wederzijdse hetze op facebook, waarbij flink met modder werd gesmeten.
Dat trok de aandacht van onderzoeksjournalist Marco Knippen, schrijvend voor het Noordhollands Dagblad, die zich verdiepte in het ‘dossier Hulsing’. Het leverde een onthullend, paginagroot verhaal op, vandaag gepubliceerd in het Noordhollands Dagblad.
Voor wie meer wil weten over het dossier Nationaal Wielersport Museum: ‘Reporter Radio’ het onderzoeksprogramma van de KRO-NCRV, wijdt zondagavond 7 april, (19-20 uur) op Radio 1, in de rubriek ‘ReportersNL’ aandacht aan de laatste ontwikkelingen rondom het Nationaal Wielersport Museum.
april 7, 2019 at 9:15 am
Mooie analyse André en Hulsing is uitgerangeerd, want genoemd artikel verscheen in talloze kranten. Desondanks zal hij gewoon doorgaan met ‘zijn verzameling’ onder het mom van een Nationaal Wieler Museum in Oostzaan. Hoe lang zal zijn fantasie nog duren en hoe lang zullen de mensen hem nog geloven? Hulsing gaat er – sluw zoals hij is – gewoon van uit dat niet iedereen de betreffende kranten gelezen heeft, niet op fb of andere sociale media kijkt. Naast het archief van de familie Faanhof, heeft hij ook het immens grote archief van de Limburger Lei Pepels bij de erven Pepels ‘geroofd’ onder het mom dat er voor hun vader een ‘speciale hoek’ zou worden ingericht in het Oostzaanse Wielermuseum dat dus tot de Luchtfietserij behoort. Marco Knippen – bekroond tot sportjournalist van het jaar 2015 – heeft talloze mensen geraadpleegd en ook bezocht. Mede hierdoor kwam hij tot de conclusie dat Hulsing een ‘luchtfietser’ is. Anders gezegd: een oplichter.
april 7, 2019 at 10:22 am
Met het gedegen verhaal van deze onderzoeksjournalist, is duidelijk bewezen dat Hulsing én zijn zogenaamde ´museum´ één grote fabel is.