Stuyfssportverhalen

Rondemissen! Van die lekkere, kortgerokte meiden, waar renners méér mee willen doen, dan alleen maar zo’n kusje. Nou die waren er dus niet. De rondemiss van dienst is een steriel grietje, mét smetvrees. Die voor geen prijs dichter bij een renner kwam dan tien centimeter. Laat staan dat er gezoend werd. Je voelt hem al aankomen. Het  Zesdaagsecircus is weer neer gestreken in het Amsterdamse Velodrome. Waar je, met één stap over de drempel, aan de horizon de contouren van een KNO-arts  ziet opdoemen. In het wielertempeltje klinkt, onafgebroken, een onheilspellend, trommelvliesverwoestend geluid, verhuld als dancemusic. Alsof er tien heimachines staan te rammen.  Een hysterische DJ  probeert daar regelmatig boven uit te schreeuwen…
Gesprekken zijn alleen mogelijk via de ‘oortoeter’, want schreeuwen, met beiden handen om een oor heen. Kan het nog erger? Ja. Met enge regelmaat gaan de lichten uit. Pikkedonker! Duisternis wordt fel opgelicht met hallucinerende gekleurde, zwaaiende zoeklichten als tastende vingers in de onderbroek van een zwarte paaldanseres. Het is wielrennen in een Noord-Koreaanse martelkamer.
De Zesdaagse van Amsterdam, georganiseerd door de Britse Madison Sports Groep. Die merkwaardige ideeën heeft hoe zo’n evenement verreden moet worden. De Mokumse Six  is een geluidsbombardement met een orgie aan lichteffecten waarbij huldigingen aan de finishstreep  taboe zijn. Renners worden geacht met fiets en al een soort schavot op te rijden, om van dat grietje een slap handje te krijgen. Waar is de tijd gebleven   dat zesdaagserenner Willy Deboscher, met een half naakte meid voorop de fiets, zijn ererondje reed?
Ook even vertellen over het programma, dat al een uur onderweg is, als na wat sprintjes, en een dernykoersje,  eindelijk  de koppelkoers van start gaat:  de essentie van een Zesdaagse. Het blijkt om een ‘jachtje’ van twintig minuten te gaan. Wat bovenop de apenrots de omroeper doet uitschreeuwen dat het om ‘de jacht der jachten’, gaat. Als even later de  derny’s  knetterend  over het hout gaan, de heimachines rood gloeiend staan, knalt uit de megaspeakers de kreet  dat ‘Amsterdam zich moet laten horen’.  Als de winnende gangmaker met zijn derny het podium komt op scheuren hoop ik vurig dat deze de DJ, mét  muziekinstallatie en al, aan gort rijdt. Na twee uurtjes marteling is het genoeg geweest. Met het peperdure kaartje nog in de hand organiseer ik mijn eigen ‘jacht der jachten’ en zoek de uitgang op.