Stuyfssportverhalen

‘Hoe ouder hij wordt, hoe sneller hij was’.  Een treffend  maar dodelijk Indiaans spreekwoord. Want niets vervelender dan zo’n ouwe rukker die zit te snoeven over zijn vroegere sportdaden. Dát  gaat niet op voor Pierre Cogan. De arme Pierre had niks om over op te scheppen. Terwijl hij ooit een favoriet was voor een Tourzege. Dat niet doorging. Hoe frustrerend wil je het hebben? In plaats dáárvan zat Pierre zijn lange leven  met die ene vertwijfelde vraag: als… Als hij niet was opgeroepen voor militaire dienst. Als, die klotenmof Frankrijk niet de oorlog had verklaard. Als, als… Pierre Cogan had alle redenen voor zijn twijfels. 
Cogan, beroepsrenner afkomstig uit Bretagne, beheerste namelijk iets waarvoor een gemiddelde renner bereid is om één van zijn vingers af te laten hakken: een snoeiharde tijdrit.  Maar hij kon ook als een vlinder tegen de cols op fladderen. Voor een potentiële Tourwinnaar altijd fijn.  Pierre, in 1935 op eenentwintigjarige leeftijd debuterend in de Franse rondrit. Een opwarmertje. Een jaar later volgde de herhaling, maar dan als knecht voor kopman Archambaud. Met de belofte dat Pierre’s tijd nog wél kwam.
Even vertellen over Pier Cogans heldendaden tijdens de Tour van 1936. Die zich afspeelde in de anonimiteit en schaduw van zijn kopman. Maar toch… Op wat toeschouwers na én een fotograaf van Le Miroir des Sports, was niemand getuige hoe tijdens de etappe  Grenoble-Briancon hij, Pierre, lulletje rozenwater afkomstig uit Bretagne de almachtige Archaumbaud, gehuld in de gele trui, de col Bayard  over sleurde. Archaumbaud, een vedette, kon amper het wiel van zijn knecht houden.
Dan is het een jaar later. Cogan in supervorm wint de Grand Prix des Nations, het officiële wereldkampioenschap tijdrijden over honderdveertig kilometer. Niets stond in de weg voor zijn eerste Tourzege.
Niets? Wél de minister van Oorlog! Mobilisatie. Moederland Frankrijk loert  angstig naar de oorlogszuchtige oosterbuur. Enfin, Cogan opgeroepen voor militairendienst kon twee jaar lang zijn land verdedigen.
Uiteindelijk moest de Breton nog twaalf jaar wachten voor hij, in 1947, weer aan het vertrek van le Grande Boucle stond: met een twaalfde in het eindklassement. Pierre Cogan, oersterke kerel,  zeven keer aan de start  in Parijs, reed bij elkaar honderdvijftig etappes, en won niet één daarvan.  Dat Pierre, taai was als oud hondenleer,  bewees hij veel later. De man, scherp van geest tot aan zijn laatste adem, werd, op een paar dagen na, bijna negenennegentig jaar.
Bron: Le Miroir des Sports jaargang 1936.